در دعاي روز دهم ماه مبارك رمضان مي‌خوانيم: «اَللّهُمَّ اجْعَلْني فيهِ مِنَ الْمُتَوَكِّلينَ عَلَيكَ وَاجْعَلْني فيهِ مِنَ الْفاَّئِزينَ لَدَيكَ وَاجْعَلْني فيهِ مِنَ الْمُقَرَّبينَ اِلَيكَ بِاِحْسانِكَ يا غايةَ الطّالِبينَ» «خدايا قرارم ده در اين ماه از توكل‌كنندگان بر خودت و بگردانم در آن از سعادتمندان درگاهت، قرارم ده در آن از مقربان پيشگاهت به حق احسانت اي هدف نهايي جويندگان.» * شرح فرازهاي دعا آيت‌الله مجتهدي تهراني در شرح «اَللّهُمَّ اجْعَلْني فيهِ مِنَ الْمُتَوَكِّلينَ عَلَيكَ» مي‌گويد: خدايا من را در ماه رمضان از كساني قرار بده كه متوكل باشم و بر تو توكل كنم و چشمم به دست ديگري نباشد. وي با بيان روايتي از صدر اسلام مي‌پردازد و مي‌گويد: شخص عربي، بدهكاري زيادي داشت. نزد امام حسين (ع) رفت و عرض كرد كه بدهكاري دارم، خواستم به كريمي مراجعه كنم و به همين دليل خدمت شما آمدم. حضرت فرمود؛ «سه مسأله مي‌پرسم؛ اگر يكي را جواب دادي، ثلث قرضت را مي‌پردازم، اگر دو تا را جواب دهي دو ثلث آن را مي‌دهم و اگر تمام آنها را پاسخ دهي، تمام قرضت را مي‌پردازم.» مرد عرب گفت كه آخر من پاسخ كسي چون تو را بدهم؟ كه امام فرمود: «جدم مي‌فرمود؛ «الاحسان به قدر معرفة» اگر بفهمم چيزي بلدي قرضت را مي‌دهم.» و بعد سؤال كرد: «بهترين چيزها در عالم چيست؟» عرب گفت: بهترين چيزها ايمان به خداست. و ايمان به رسول خدا و ايمان به شما خاندان اهل بيت. سوال دوم را اينگونه پرسيد كه «زينت انسان به چيست؟» عرب گفت: زينت عالم به حلم، زينت ثروتمند به بخشش و زينت فقرا به صبر است. اين استاد اخلاق ادامه مي‌دهد: حضرت فرمود كه «اگر اينها نباشند؟» عرب گفتند: بايد آتشي از آسمان بيايد و اينها را از بين ببرد. عالمي كه حلم ندارد، پروتمندي كه بخشش ندارد و فقيري كه صبر ندارد، بايد از بين بروند. حضرت امام حسين (ع) فرمود: «نجات از مهالك به چيست؟» عرب گفت: توكل به خدا. امام حسين (ع) تمام قرض‌هاي آن شخص عرب را پرداخت كرد و يك انگشتر نيز از دستشان خارج كرده است و به دست مردم عرب كرد. وي تأكيد مي‌كند: اين حديث را گفتم تا به اين نكته اشاره كنم كه ماه رمضان و روزه ما را موفق كند تا به خدا توكل كنيم. من از صفر شروع كردم و با توكل به اين مرحله رسيدم. طلاب جوان هم بايد با توكل به درس و تحصيل خودشان ادامه دهند. آيت‌الله مجتهدي تهراني در ادامه در شرح «وَاجْعَلْني فيهِ مِنَ الْفاَّئِزينَ لَدَيكَ» مي‌گويد: خدايا من رستگار باشم و نه شقي. اگر رستگار باشم در روز قيامت اهل بهشت مي‌شوم. وي همچنين در شرح فراز «وَاجْعَلْني فيهِ مِنَ الْمُقَرَّبينَ اِلَيكَ» اظهار مي‌كند:‌خدايا من را از مقربان درگاهت قرار بده. اينكه آدم مقرب درگاه الهي باشد خوب است نه اينكه خدا عقب بزند او را. گاهي خدا غضب مي‌كند و بندگان بايد حواسشان را جمع كنند. اين استاد اخلاق ادامه مي‌دهد: «بِاِحْسانِكَ يا غايةَ الطّالِبينَ» كه در پايان دعا آمده است، يعني به حق احسانت اي كسي كه نهايت طالبين تويي. يعني از هر جا كه آدم نااميد مي‌شود پيش خدا مي‌رود. وي در پايان با بيان حديثي مي‌گويد: هر جا كه مي‌خواهي بداني دعايت مستجاب شده است، به دلت نگاه كن. ببين اگر نااميد از همه جا هستي، بدان كه آن دعا مستجاب شده است. خدا خودش مي‌فرمايد:‌ به عزت و جلال خودم قسم كه قطع مي‌كنم اميد كسي را كه به غير از من اميد دارد.

نظرات شما عزیزان:

نام :

آدرس ایمیل:

وب سایت/بلاگ :

متن پیام:

نظر خصوصی

 کد را وارد نمایید:

 

 

 

عکس شما

آپلود عکس دلخواه: